Grób generała WP Olgierda Pożerskiego

Olgierd Pożerski urodził się 8 grudnia 1880 r. w Kursku, zmarł 23 sierpnia 1930 r. na poligonie Leśna koło Baranowicz. Generał Brygady Wojska Polskiego. Od 1901 r. pełnił zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego, gdzie był oficerem artylerii. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905 oraz w I wojnie światowej, gdzie walczył na froncie niemieckim. Za służbę wojskową uhonorowany rosyjskimi odznaczeniami państwowymi. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim, początkowo w Komisji do Opracowania Planów Organizacji Artylerii, z dniem 28 listopada 1918 mianowany został dowódcą Twierdzy Zegrze i jednocześnie członkiem Komisji Organizacyjno–Kwalifikacyjnej Artylerii. 15 maja 1919 r. został mianowany dowódcą VIII Brygady Artylerii^[1]. Czasowo pełnił obowiązki dowódcy XVI Brygady Piechoty. Między styczniem a marcem 1920 r. dowodził artylerią Grupy Operacyjnej gen. Józefa Lasockiego, zaś między kwietniem a majem 1920 r. był inspektorem wyszkolenia artylerii 1 Armii, w maju i czerwcu powrócił do  Grupy Operacyjnej gen. J. Lasockiego, po to by w czerwcu  1920 r. objąć dowództwo 8. Dywizji Piechoty. W lipcu i sierpniu 1920 r. dowódca artylerii Grupy Operacyjnej pułkownika Stanisława Burhardta-Bukackiego. W bitwie o Warszawę 1920 r. dowódca artylerii odcinka Ząbki. Od sierpnia 1920 r. do stycznia 1921 r. dowodził 8. Dywizją Piechoty. W styczniu 1921 r. objął stanowisko szefa artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Od 15 listopada 1923 r. do 15 sierpnia 1924 r. był słuchaczem I Kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 31 marca 1924 r. Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r. i 17. lokatą w korpusie generałów^[2]. 1 września 1924 r. objął dowództwo 18 Dywizji Piechoty w Łomży. 1 lipca 1925 r. został wyznaczony na stanowisko komendanta Obozu Warownego „Wilno”^[3]. Po przeformowaniu dowództwa objął w nim stanowisko dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”. 3 listopada 1926 r. Prezydent RP mianował go dowódcą 20. Dywizji Piechoty w Baranowiczach^[4]. Od października 1926 r. obowiązki dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”, a następnie dowódcy 20 Dywizji Piechoty łączył z funkcją generała inspekcjonującego. 30 września 1926 r. zostały mu przydzielone pod względem inspekcji wielkie jednostki i oddziały stacjonujące na terenie Okręgu Korpusu Nr IX, w tym 9. Dywizja Piechoty i 9. Samodzielna Brygada Kawalerii^[5]. W 1927 r. ukończył kurs doskonalący dla wyższych dowódców w Wersalu. Zmarł 23 sierpnia 1930 r. w Obozie Ćwiczeń Leśna k. Baranowicz, 27 sierpnia został pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie. 1 września 1930 r. został pośmiertnie awansowany na generała dywizji. Kawaler orderów: Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi (1930), Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii.

[1] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60, 31 05 1919 roku, poz. 1908.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych, Nr 32 z 02.04.1924

[3] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych, Nr 69 z 01.07. 1925, s. 351.

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 49 z 17. 11. 1926, s. 398.

[5] Kośmider T., Toruński Inspektorat Armii w systemie obronnym państwa polskiego w latach 1921-1939, Warszawa 2009, s. 237, 243.