Grób generała WP Andrzeja Tupalskiego

Andrzej Tupalski, ur. 20 lipca 1862 r., zm. 16 kwietnia 1928 r. w Wilnie – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, kawaler orderów Virtuti Militari i Polonia Restituta, komendant m. Wilno w latach 1919-1920.

Z pochodzenia był Tatarem, ukończył Gimnazjum Wojskowe w Połocku, Nikołajewską Szkołę Kawalerii, Michajłowską Szkołę Artylerii ^[1], wreszcie Konstantynowską Szkołę Artylerii w Petersburgu^[2]. Był oficerem Armii Imperium Rosyjskiego, w której służył od 1879 roku. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905. Podczas I wojny światowej w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie w stopniu pułkownika został wyznaczony na komendanta Legii Podchorążych oraz Szkoły Podchorążych tej formacji. Od 1917 do 1918 r. był delegatem I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego do Rada Regencyjnej. Był członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zasiadł w składzie Komisji Orzekającej Odznaki Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego. Został delegatem Rządu RP w Wilnie. 26 października 1923 r. roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski przyznał mu stopień tytularny generała brygady^[3]. W tym czasie pracował jako delegat okręgowej rady kolejowej województwa nowogródzkiego. W drugiej połowie lat 20. sprawował stanowisko prezesa w instytucjach społeczno-charytatywnych. Zmarł 16 kwietnia 1928 roku w Wilnie. Pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) oraz Krzyżem Niepodległości (pośmiertnie 3 maja 1932 r.).

[1] Biogram A. Tupalskiego na stronie Rosyjska Armia Imperialna.

[2]  Sławomir Hordejuk, Płk Józef Korycki ze Studzianki. Zapomniany dowódca artylerii Armii „Pomorze”. „Przegląd Tatarski”, s. 13, Nr 3 / 2012.

[3] Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1407