Antoni Tyszkiewicz (ur. 13 czerwca 1784 r. w pow. trockim – zm. w marcu 1871 r.), kawalerzysta, pułkownik armii carskiej. Człowiek o niespotykanej odwadze, ubóstwiany przez żołnierzy. Pochodził ze znanej rodziny szlacheckiej herbu Leliwa. Ukończył szkołę w Kownie. Mając 18 lat, wstąpił do Pułku Konnego Lejb-Gwardii w Petersburgu. W 1806 r. został młodszym oficerem kawalerii, w następnym roku porucznikiem, w 1810 r. podrotmistrzem, w 1813 r. – rotmistrzem, a w 1816 r. uzyskał stopień pułkownika kawalerii. W l. 1805, 1807, 1812 – 1814 służył w wojsku rosyjskim. Brał udział w bitwach pod Austerlitz, Lidzbarkiem Warmińskim (Heilsberg) i Frydlandem. Za swoją służbę został odznaczony złotym mieczem. Wykazał się odwagą w ostatnich etapach walki z Napoleonem: w bitwie pod Witebskiem, Smoleńskiem, Borodino, Tarutinem, Jarosławiem i Krosnem. Za bohaterskie czyny odznaczony został wieloma rosyjskimi i zagranicznymi orderami. W 1819 r. zrezygnował ze służby wojskowej. Nie miał własnej ziemi. Mieszkał w rezydencji u bogatego krewnego. Później przeniósł się do Wilna. Pomnik nagrobny został postawiony z funduszy rodziny Tyszkiewiczów.
Grobowiec / Antoniego Hr. / Tyszkiewicza / Pułkownika Półku Konnego / Leib-Gwardyi / J. C. Mości Kawalera wielu Rossyjskich / i zagranicznych Orderów / umarł w 1871roku / żył lat 86. // Mężny w boju, pra- / wy w życiu obowiązki / Żołnierza i obywatela / Spełniał cnotliwie / i Zaszczytnie / Wieczny mu pokój / niech świeci//