Pochowany tutaj jest Daniel Konarzewski, uczestnik wielu konfliktów zbrojnych pocz. 20 wieku, generał dywizji Wojska Polskiego. Daniel Konarzewski, herbu Pobóg (ur. 21 sierpnia 1871 w Petersburgu, zm. 3 kwietnia 1935 w Warszawie)[1] – polski dowódca wojskowy, pułkownik Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego, uczestnik wojen: rosyjsko-japońskiej, I światowej, wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej oraz powstania wielkopolskiego. Odznaczony Orderem Virtuti Militari. Po ukończeniu w r. 1888 II Korpusu Kadetów w Moskwie wstąpił do 1 Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu (oficerskiej szkoły piechoty). 6 sierpnia 1890 awansowany został na podporucznika i przydzielony do Izmaiłowskiego Pułku Gwardii, w którym był dowódcą oddziału zwiadowczego pułku i dywizji gwardii, dowódcą kampanii, adiutantem pułku i dowódcą batalionu. W r. 1894 awansował na porucznika, w 1898 na podkapitana, a w 1902 na kapitana gwardii. W czasie służby wojskowej studiował prawo na Uniwersytecie Petersburskim (pięć semestrów), a następnie w Petersburskim Instytucie Archeologicznym. W latach 1904-1905 jako ochotnik uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1907 zwolniony został, na własną prośbę, do rezerwy, aby zając się administracją własnych majątków ziemskich. W 1914 został zmobilizowany i wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku, a następnie brygady piechoty. W 1917 pułkownik na froncie niemieckim. Po rewolucji 1917 organizator i dowódca Legii Rycerskiej, a następnie dowódca brygady w 1 Dywizji Strzelców Polskich. W 1918 pod Toszycą był ranny. Po rozwiązaniu I Korpusu Polskiego w maju 1918 osiadł we własnym majątku – Punżanki (koło Podbrodzia w woj. wileńskim) na Litwie. 19 stycznia 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, późniejszego 55 Poznańskiego Pułku Piechoty. Później kolejno dowodził Grupą Wojsk Wielkopolskich, I Brygadą w 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (IX 1919 – 20 IV 1921), Okręgiem Generalnym „Białystok” (od 20 IV 1921[2]). Po zakończeniu działań wojennych z bolszewikami został zastępcą dowódcy, a później dowódcą Grupy Operacyjnej „Bieniakonie” w strukturze Wojsk Litwy Środkowej. Kolejnym stanowiskiem w jego karierze wojskowej było Dowództwo Okręgu Korpusu nr III w Grodnie. 22 listopada 1922 został urlopowany z powodów zdrowotnych. 19 sierpnia 1923 otrzymał nominację na funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[3]. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie generałów[4]. 14 grudnia 1925 mianowany został szefem Administracji Armii[5] w Ministerstwie Spraw Wojskowych, a następnie I wiceministrem z zachowaniem dotychczasowych funkcji. Podczas służby w MSW parokrotnie sprawował w zastępstwie obowiązki ministra i kierownika ministerstwa. Z dn. 2 06 1931 r. został inspektorem armii z siedzibą w Warszawie. Mieszkał we własnym dworze w Punżankach, w których w 1935 podjął budowę rodzinnej kaplicy pw. świętych Kazimierza i Wincentego. Zmarł nagle 3 kwietnia 1935 o godz. 8.00 w Warszawie na zawał serca. Po śmierci generała pochowano na cmentarzu parafialnym w Balingródku, ale po wzniesieniu kaplicy jego zwłoki zostały do niej przeniesione. Spoczywa tam razem z żoną – Wincentą Prewysz-Kwinto, synem i córką Marią. Generałowa Konarzewska była pierwszą przewodniczącą Zarządu Naczelnego Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa”[6].
Kaplica wzniesiona przez Konarzewskiego. Budowę kaplicy pw. św. Kazimierza i Wincentego generał rozpoczął w 1935 r., czyli tuż przed swoją śmiercią. Spoczywa tu razem z żoną – Wincentą Prewysz-Kwinto, synem i córką Marią. Przez okres sowiecki kaplica ta zdewastowana.
W roku 2000 kaplica Konarzewskich została wciągnięta na listę dziedzictwa kulturowego. W l. 2000-2001 krewni Konarzewskiego z uwagi na stan kaplicy, wystąpili z wnioskiem o przeniesienie prochów do Polski i godne pochowanie przodków na cmentarzu na Powązkach w Warszawie. Renowacja zdewastowanej kaplicy kosztowała 240 tys. litów, a pieniądze zostały uzyskane ze środków Unii Europejskiej oraz samorządu rejonu święciańskiego. Poświęcenia dokonano w dn. 11 11 2013 r.[7]
[1] http://www.sejm-wielki.pl/b/psb.12366.1, dostęp 2016 12 01
[2] Dekret Nr L. 2828 Naczelnego Wodza z 20 IV 1921 r., Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z dnia 7 V 1921, pkt 675
[3] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 57 z 30.08.1923 r.
[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r.
[5] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 135 z 22.12.1925 r.
[6] http://www.rodzinawojskowa.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&menu=14&strona=1, dostęp 2016-12-01
[7] http://www.tygodnik.lt/201346/bliska1.html dostęp 2017 01 18 godz. 09:38