Wacław Pacyno urodził się we wrześniu 1927 r. na terenie obecnej Białorusi, we wsi Ćwirbuty w powiecie lidzkim jako najmłodsze z trojga dzieci Jana Pacyno i Heleny z domu Ostrołuch. Jego rodzice posiadali 30-hektarowe gospodarstwo rolne. Ojciec był przed wojną sołtysem w Ćwirbutach. Wacław Pacyno ukończył 4 klasy szkoły powszechnej w rodzinnej wsi. Po wkroczeniu Sowietów we wrześniu 1939 r. przez dwa lata kontynuował naukę w sowieckiej szkole. W czasie okupacji niemieckiej przez pół roku uczył się u księdza w sąsiednim Kurhanie. Wiosną 1943 r. zaprzysiężony do Armii Krajowej i otrzymał pseudonim „Organista”. Jego działalność konspiracyjna polegała między innymi na zdobywaniu informacji na temat wojska niemieckiego stacjonującego w okolicach Lidy. Zajmował się wywiadem – przystanek Kurhan k. Lidy (rozpoznanie rozmieszczenia i uzbrojenia sił niemieckich). Brał udział w marszu na Wilno, oddział jego jednak nie dotarł na czas. Po dojściu do Bieniakoni na wieść o rozbrajaniu partyzantów przez Sowietów oddział został rozformowany. Po wojnie pracował w rodzinnym gospodarstwie rolnym, a następnie w kołchozie. W 1949 r. wyjechał z Ćwirbut do Lidy, gdzie podjął pracę ślusarza. W 1951 r. wraz z całą rodziną został aresztowany za przynależność do AK. Po 7-miesięcznym śledztwie w Grodnie został skazany na 10 lat łagrów. W latach 1952-53 przebywał w Salechardzie (Nieniecka Republika) nad rzeką Ob, gdzie pracował przy załadunku drzew. W 1953 r. wraz z bratem został przewieziony do łagru w okolicy Ufy (Baszkiria). Tam pracował na budowie rafinerii naftowej. W 1955 r. warunkowo zwolniono go z łagru. Po powrocie do Lidy został ponownie zatrudniony jako ślusarz. W 1979 r. przeprowadził się do Wilna. W latach 90. XX wieku zaangażował się w działalność kombatancką. Pełnił funkcję prezesa wileńskiego Koła Kombatantów Armii Krajowej. Wacław Pacyno był jednym z inicjatorów historycznego pojednania żołnierzy AK i Litewskiego Korpusu Posiłkowego pod dowództwem gen. Plechavičiusa, którzy podczas II wojny światowej walczyli po różnych stronach barykady. W 2004 r. w Urzędzie Prezydenta Litwy kombatanci podpisali Deklarację Pojednania. W czerwcu 2005 r. w Glinciszkach przy grobach 38 Polaków, mieszkańców tej wsi, 20 czerwca 1944 r. zamordowanych przez żołnierzy litewskiego oddziału, Antanas Paulavičius, przewodniczący Litewskiego Związku Żołnierzy Formacji Lokalnej powiedział: „Przepraszamy i prosimy o wybaczenie”. „Przepraszamy i prosimy o wybaczenie” – powiedział też Wacław Pacyno, prezes Klubu Weteranów Armii Krajowej przy grobach 27 osób, mieszkańców miasteczka Dubinki, odległego od Glinciszek o 30 km, którzy zginęli z rąk AK w akcji odwetowej za Glinciszki, 23 czerwca 1944 roku.[1]
Zmarł w dn. 17 11 2014 r. w Wilnie. Spoczął na cmentarzu na Lipówce.
[1] http://www.wilnoteka.lt/pl/artykul/nie-zyje-waclaw-pacyno