Onufry Węcławowicz[1] – ur. około r. 1833 w maj. Burbiszki, syn Onufrego i Filipiny z Horwattów. Kształcił się w domu, następnie na uniwersytecie w Dorpacie. Po ukończeniu studiów zamieszkał w wydzielonym mu przez ojca majątku Samsony w gub. Mohylowskiej i podczas wypadków 1863 r. czynną rolę odegrał w organizacji. W Mohylewie w 1863 r. aresztowany, za sprawą gubernatora miejscowego, był przedmiotem szczególnie surowej indagacji, przewieziony wreszcie został do Wilna i skazany na karę śmierci. Dzięki staraniom swej siostry Władysławowej Pomarnackiej w Petersburgu przez b. gen.-gub. wileńsk. Nazimowa i ministra Alderberga został ułaskawiony, i, pomimo kalectwa (chodził o kulach), skazany na 12 lat robót ciężkich. Wyslany z Wilna został dopiero w zimie r. 1864/5. Dzięki przychylności gen.-gubernatora petersburskiego, księcia Suworowa, przez czas dłuższy zatrzymany został – będąc niemal na wolnej stopie – w Petersburgu. Zmarł w Petersburgu w 1883 r., pochowany w Oniksztach[2].
Brak bliższych danych o grobie. Nie jest znany obecny stan grobu.
[1] Biobliografia O. Węcławowicza opracowana przez współautora katalogu D. Lewickiego
[2] Pamiętniki Jakóba Gieyszorta z lat 1857-1865. Tom II, Wilno. 1913, s. 298-299.