Jan Karol Chodkiewicz (1560-1621). Służył pod rozkazami Żółkiewskiego (przeciwko zbuntowanym Kozakom Nalewajki w 1596 roku) i Jana Zamoyskiego, z którym wziął udział w zwycięskiej wyprawie do Mołdawii (1600). W 1601 roku został hetmanem polnym litewskim, a w 1602 roku objął po Zamoyskim naczelne dowództwo w Inflantach: odebrał Szwedom Dorpat i pobił ich pod Białym Kamieniem (1604). Już jako hetman wielki litewski rozbił Szwedów pod Kircholmem (1605). W 1609 roku, mając tylko 2000 żołnierzy, zdobył Parnawę (miasto i zamek) oraz uwolnił od szwedzkiej blokady Rygę; po drodze zaskoczył eskadrę szwedzką pod Salis – przy pomocy zaimprowizowanej floty spalił dwa okręty, a resztę rozproszył. Następnie pobił Szwedów nad rzeką Gauja i zdobył Dynemunt. Był Chodkiewicz przeciwnikiem interwencji polskiej w Rosji, ale gdy położenie stało się tam niebezpieczne, objął w 1611 roku dowództwo, by ratować sytuację. Dostarczył posiłki i żywność wojsku polskiemu w Moskwie, a w 1612 roku ruszył z odsieczą, jednak po trzydniowych walkach musiał się cofnąć. W 1616 roku został wojewodą wileńskim. W 1621 roku, gdy gotowała się wielka wyprawa turecka przeciwko Polsce, a hetmanów koronnych zabrakło (Żółkiewski poległ pod Cecorą, Koniecpolski zaś znajdował się w niewoli tureckiej), Chodkiewicz objął naczelne dowództwo i stawił Turkom opór pod Chocimiem. Zmarł na zamku chocimskim, na dwa tygodnie przed odwrotem Turków.